دو سال قبل در چنین روزی چیزی در شهر بارسلونا تغییر کرد. کاری به خوب یا بد بودن آن نداریم، کاری به اتفاقات قبل و بعد آن نداریم، کاری نداریم که پس از آن جدایی چه اتفاقی برای هر کدام از دو طرف رخ داد. دو سال از خروج لیونل مسی از بارسلونا گذشته و دیگر در آن باشگاه هیچ چیز مانند سابق نخواهند شد.
هواداران بارسا را در نظر بگیرید، چه آنهایی که با مسی عاشق تیمشان شدند و چه آنهایی که با مسی بیشتر از قبل به بلوگرانا دل بستند. مسی دیگر پیراهن آبی و اناری بر تن نمیکند. انگار هوا ابری است و از خانه خارج شده اید، ناگهان یادتان میآید که چتر به همراه ندارید، درست لحظهای که میخواهید به خانه برگردید یک صاعقه به قلبتان برخورد میکند: من اصلا چتر ندارم!
لیونل مسی چندین سال چتر روی سر بارسا در روزهای طلایی آفتابی و خاکستریِ بارانی بود. وقتی حال تیم خوب بود، مسی هم طلاییترین احساسات را تجربه کرد، با این حال چتر زمانی که تگرگ میزد هوای شهر پس میشد هم باید همه آن درد و رنج را تحمل میکرد. دست آبی و اناری دوباره به سمت چتر دراز شد، اما هرگز نتوانست دوباره آن را لمس کند.
دو سال از کنفرانسی که اشک لیونل مسی و هواداران بارسلونا را درآورد میگدرد. مسی حالا به بزرگترین آرزویش رسیده و احتمالا لذتبخشترین روزهای زندگی اش را زیر آفتاب میامی میگذراند. در بارسا هیچ چیز مثل قبل نمیشود، اما برای تیمی که پس از نابودی در زمین و خارج از آن همه چیز برایش تمام شده به نظر میرسید، وضعیتی فراهم شده تا به آرامی دوباره پا بگیرد. دو سال از ۵ آگست ۲۰۲۳ گذشت، مسی خوشحال است و زندگی در بارسلونا ادامه دارد.